نحوه کار در واقعیت درمانی چگونه است؟

واقعیت درمانی نوعی درمان از نوع رویکرد شناختی رفتاری می باشد که در جهت بهبود تعاملات و روابط شخصی مورد توجه قرار می گیرد. به طور کلی در واقعیت درمانی تمرکز بر روی شرایط فعلی فرد می باشد و از صحبت کردن درباره گذشته ممانعت به عمل می آید.

واقعیت درمانی بر این مبنا شکل گرفته که اصلی ترین نیاز ما عشق ورزیدن و حس تعلق خاطر می باشد. ضمن اینکه نیازهای اساسی دیگر ما نیز در جریان برقراری پیوندهای مستحکم با دیگران شکل می گیرد.

این شیوه درمانی به ما می آموزد که چگونه زمانی که نمی توانیم کنترل احساس خود را در دست بگیریم، رفتار و فکر خود را کنترل نماییم. در چنین شرایطی فرد کنترل زندگی خود را با فراگیری تکنیک می آموزد.

در درمان واقع گرایانه به فرد کمک می شود که نیازهای برآورده نشده خود را بشناسد. ضمن اینکه در این پروسه درمانی راهنمایی لازم به افراد جهت تحقق نیازها ارائه می گردد. در واقع این راهنمایی با تعیین هدف و برنامه ریزی برای آن ها انجام می گیرد. شیوه تصمیم گیری صحیح نیز در واقعیت درمانی به افراد اعطاء می گردد.

این شیوه درمانی توسط ویلیام گلاسر در سال ۱۹۶۵ تدوین شد. بسیاری از مراجعه کنندگان گلاسر علیرغم اینکه نیازهای اساسی آن ها برآورده شده بود، باز هم احساس نامطلوبی داشتند. بنابراین گلاسر نیازهای انسانی را بیشتر از آن چه که در جامعه روان شناختی مطرح است، تخمین زد.

نظریه دیگری که در درمان واقع گرایانه مورد توجه قرار می گیرد، این است که عدم تامین نیازها بر روابط فرد با دیگران تاثیر می گذارد. ضمن اینکه می تواند زندگی فردی او را نیز دستخوش تغییر نماید. به همین خاطر واقعیت درمانی توجه را بر روی زندگی فعلی فرد متمرکز می سازد. چون زندگی فعلی بر روی زندگی آینده فرد نیز تاثیر گذار خواهد بود و حائز اهمیت شناخته می شود.